ภาพชุด A Mother’s Journey การเดินทางแสนเจ็บปวดของแม่ผู้ดูแลลูกชายป่วยมะเร็ง…จนลมหายใจสุดท้าย

หลายครั้งหลายคราที่ภาพถ่ายสามารถถ่ายทอดเรื่องราวความรู้สึกได้ดียิ่งกว่าตัวอักษร เมื่อเรื่องที่เกิดขึ้นอาจต้องใช้หลายหน้ากระดาษเพื่อบรรยายออกมา แต่สิ่งทั้งหมดทั้งมวลนั้นได้ถูกขมวดและบีบอัดเอาไว้ในภาพถ่าย…

และนี่เป็นภาพชุด A Mother’s Journey  ที่ชนะเลิศรางวัล Pulitzer Prize ปี 2007 ในประเภท Feature Photography เป็นผลงานของของช่างภาพหญิง Renee C. Byer จากเว็บไซต์ Sacramento Bee  ที่ถ่ายทอดเรื่องราวการเดินทางอันเข้มแข็ง เจ็บปวด และใจสลาย ของ ซินดี้ เฟรนช์ คุณแม่เลี้ยงเดี่ยวผู้ทำทุกอย่างเพื่อดูแลรักษาลูกชายที่ป่วยโรคมะเร็ง นับตั้งแต่วันเริ่มการรักษาจนถึงวันที่ลูกจากไป เป็นภาพชุดที่ทรงพลัง ชวนซาบซึ้งในรักของแม่ และช่างเจ็บปวดรวดร้าวไปด้วยพร้อม ๆ กัน

1. สลัดรองเท้าแตะทิ้งแล้ววิ่งเท้าเปล่าเพื่อไถรถเข็นของ เดเรก แมดเซน ลูกชายวัย 10 ขวบของเธอ ไปตามโถงในศูนย์พยาบาล UC Davis Medical Center ในเมืองซาคราเมนโต แคลิฟอร์เนีย สหรัฐฯ  นับเป็นการเบี่ยงเบนความสนใจเขาได้เยี่ยมก่อนที่จะเข้ารับการตรวจไขกระดูก เพื่อวินิจฉัยว่าเขาจะสามารถรับการปลูกถ่ายสเต็มเซลล์เม็ดเลือด อันเป็นความหวังที่เป็นไปได้มากที่สุดที่จะรักษามะเร็งต่อมหมวกไต (neuroblastoma) โรคร้ายที่พบได้น้อยในเด็กหรือไม่

2. ซินดี้ เฟรนช์ โอบกอดเดเรกเอาไว้ หลังได้ทราบว่าเดเรกจำเป็นต้องได้รับการผ่าตัดเพื่อนำเนื้อร้ายในช่องท้องออก รูปถ่ายเมื่อวันที่ 25 กรกฎาคม 2005

3. เดเรก แมดเซน ได้รับการนวดจากคุณซินดี้ ที่ร้านซาลอนของเธอ เมื่อวันที่ 2 มิถุนายน 2005 เด็กชายวัย 10 ขวบกำลังต่อสู้กับมะเร็งร้ายที่ลุกลามไปยังกระดูกและอวัยวะต่าง ๆ ซินดี้เลิกทำร้านเสริมสวยไปในที่สุด เพื่อมีเวลาดูแลลูกชายได้อย่างใกล้ชิดเต็มที่ “ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้ลูกมีความสุข ทำทุกอย่างเพื่อให้เขายิ้มได้”

4. เดเรกทำเอาคุณแม่ตกอกตกใจ เมื่อขึ้นไปเดินทรงตัวบนกำแพงหน้าศูนย์พยาบาล UC Davis Medical Center พวกเขาไปที่นั่นเพื่อพาเดเรกเข้าเป็นผู้ป่วยในโรงพยาบาลเพื่อเตรียมตัวสำหรับการผ่าตัด เดเรกเกลียดโรงพยาบาล ขณะที่ซินดี้ต้องพยายามอย่างแสนลำบากเพื่อให้เขายอมมา รูปถ่ายเมื่อวันที่ 27 กรกฎาคม 2005

5. ไมก้า มอฟฟ์ (ซ้าย) พี่ชายวัย 17 ช่วยจับมือปลอบเดเรก โดย ซินดี้ เฟรนช์ อยู่ทางขวา ขณะเดเรกรับการทำสัญลักษณ์กำหนดตำแหน่งเพื่อเข้ารับการฉายแสง เมื่อวันที่ 30 พฤษจิกายน 2005 ไมก้าคอยมาอยู่เคียงข้างน้องชายในระหว่างรับการรักษาเสมอ แม้ว่าจะเป็นปัญหากับเรื่องการเรียนบ้าง

6. วันที่ 6 กุมภาพันธ์ ซินดี้ได้รับคำแนะนำจากแพทย์ให้มองหาพยาบาลผู้ช่วยดูแลผู้ป่วยระยะสุดท้ายให้เดเรก เธอไม่ได้บอกเรื่่องนี้กบเดเรกในทันที แต่สุดท้ายมากลับมาร้องไห้ที่บ้าน “ฉันไม่เห็นว่ามันจะเป็นเรื่องสำคัญที่ต้องบอกเขาเลย บอกไปทำไม? เพื่ออะไรกัน?” และเหมือนรับรู้ความเศร้าของแม่ได้ เดเรกเข้ามาปลอบใจเธอ

7. เมื่อคิดว่าลูกชายคงไม่มีโอกาสมีใบขับขี่ของตัวเอง ซึ่งเป็นสิ่งที่เดเรกเฝ้ารอคอยมาตลอด ซินดี้เลยยอมท้าทายกฎหมาย ให้เดเรกวัย 11 ปี ขึ้นมานั่งบนตักขณะที่เธอขับรถไปตามถนนย่านตะวันตกของซาคราเมนโต ซินดี้มุ่งมั่นจะทำให้ลูกมีความสุขที่สุดเท่าที่จะทำได้ รูปถ่ายเมื่อวันที่ 9 กุมภาพันธ์ 2006 และในวันเดียวกันนั้นเธอได้พบกับผู้ดูแลผู้ป่วยระยะสุดท้ายเป็นครั้งแรก และก็ได้รู้ว่าเดเรกมีเวลาเหลืออยู่อีกไม่นานนัก

8. เดเรกร้องฟูมฟาย ขณะซินดี้และด็อกเตอร์วิลเลียม ฮอลล์ พยายามอธิบายให้เขาฟังว่าจำเป็นต้องให้เขารับการฉายแสงต่อเนื่อง เพื่อยั้บยั้งการแพร่กระจายของมะเร็งและลดความเจ็บปวดของเขา “เดเรก ลูกจะไม่หายถ้าลูกไม่ยอมทำ” ซินดี้บอกลูกชาย ขณะที่เดเรกโต้กลับลั่น “ผมไม่สน! ผมจะกลับบ้าน ผมไม่เอาแล้วแม่ แม่ได้ยินมั้ย ผมไม่เอาแล้ว!”

9. ซินดี้หาทางขจัดความเครียดของเดเรกที่จะต้องพบหมอ ในวันที่ 8 มีนาคม 2006 หลังจากเข้ารับการฉายรังสีแล้ว พวกเขาเล่นฉีดสเปรย์สายรุ้งกันที่หน้าศูนย์การแพทย์ และหลังจากนั้นซินดี้ก็เก็บเศษสายรุ้งทุกชิ้นไปทิ้งให้อย่างเรียบร้อย

10. ซินดี้ปลอบเพื่อนรักของเธอ เคลลี วีซอง (ซ้าย) และด้วยกลัวว่าเวลาของเดเรกใกล้หมดเต็มที ซินดี้ได้เขียนจดหมายบรรยายถึงความกล้าหาญของลูกชายตลอดช่วงเวลาที่เขารักษาตัว และอ่านให้เดเรกฟังบ่อย ๆ หวังว่าเดเรกจะเข้าใจความหมายของมัน รูปถ่ายเมื่อวันที่ 24 เมษายน 2006

11. หลังจากวางดอกไม้ไว้ที่ข้างหมอนให้เดเรก ซินดี้ที่เฝ้าลูกอยู่ข้างเตียงตลอด 24 ชั่วโมง ก็ทรุดฮวบลงกับพื้น โดยมีเพื่อนรักของเธอ เคลลี วีซอง และ นิค โรชา คอยปลอบประโลม

12. ก้อนมะเร็งในช่องท้องทำให้ท้องเดเรกป่องบวมจนกางเกงใส่ไม่พอดีอีกต่อไป ขณะก้อนมะเร็งในสมองก็ทำให้การมองเห็นของเขาถดถอยจนเดเรกไม่สามารถมองเห็นแม้แต่ภายในบ้านพักของเขาได้ชัดเจน รูปถ่ายเมื่อวันที่ 26 เมษายน 2006

13. เดเรกไม่ยอมกินยาเพราะกลัวมันจะไปทำลายร่างกายข้างในของเขา เด็กชายโมโหใส่แม่ โทษว่าเป็นเพราะเธอทำให้เขาสุขภาพไม่ดี ซินดี้ตอบกลับว่า “ใจเย็น ๆ นะลูก แล้วก็ช่วยให้แม่ได้ช่วยเหลือลูกเถอะ” รูปถ่ายเมื่อวันที่ 28 เมษายน 2006

14. หลังจากไม่ได้นอนเลยแทบทั้งวัน วันที่ 1 พฤษภาคม 2006 ซินดี้คุยกับคุนตาแพทริก เดกแนน เพื่อนของครอบครัว ที่เสนอตัวช่วยเหลือค่าเช่าบ้านและค่าใช้จ่ายในงานศพของเดเรก โดยมีเดเรกนั่งอยู่ตรงกลาง ด้านซินดี้หวังจะตั้งมูลนิธิไม่หวังกำไรเพื่อช่วยเหลือครอบครัวผู้ป่วยอื่น ๆ ไม่ให้ต้องเผชิญภาวะคับขันทางการเงินอย่างที่เธอเจอ เธอยังแอบหวังว่าเงินช่วยเหลือเพื่อการวิจัยโรคมะเร็งที่มีบางส่วนจะสามารถแบ่งมาให้ครอบครัวผู้ป่วยโรคมะเร็งได้บ้าง

15. เดเรกจูบคุณแม่ โดยมีบรีแอนนา น้องสาววัย 6 ขวบ อยู่ข้าง ๆ

16. ซินดี้กอดเดเรก ซึ่งได้รับยาขนานแรงที่กดความสามารถในการพูดเอาไว้และทำให้นอนไม่หลับทั้งคืน เธอก็เองอยู่กับลูกชายตลอดเวลา ยกเว้นช่วงที่มีผู้ดูแลเข้ามาช่วยดูให้ ซินดี้ต้องการอยู่ข้าง ๆ เขาไม่ไปไหน เพื่อเวลาที่ลูกเรียกหาเธอ เขาจะได้รู้ว่าเธออยู่ใกล้ ๆ เขาเสมอ

17. การจะพาเดเรกออกไปข้างนอกได้ต้องใช้รถเข็นแล้ว เธอเข็นเขาไปทางหน้าบ้าน ผ่านรูปวาดที่เพื่อน ๆ ที่โรงเรียนของเดเรกวาดมาให้ นี่เป็นการได้ออกไปเจอโลกภายนอกครั้งสุดท้ายของเดเรก

18. ซินดี้กลั้นสะอื้นขณะช่วยเตรียมสายยางต่อสารละลายน้ำเกลือให้เดเรกโดยมีพยาบาลผู้ดูแลผู้ป่วยระยะสุดท้ายกำลังเตรียมยานอนหลับเพื่อให้เดเรกได้หลับและจากไปอย่างสงบ ซินดี้บอกว่า “ใจฉันบอกกับตัวเองว่าฉันได้พยายามทุกอย่างแล้ว” รูปถ่ายเมื่อวันที่ 10 พฤษภาคม 2006

19. ซินดี้ร้องเพลง Because We Believe กล่อมเดเรกทั้งน้ำตา รอบข้างมีเพื่อน ๆ ของครอบครัวมาช่วยปลอบประโลมเธอ ขณะที่ซินดี้กระซิบบอกเดเรกว่า “ไม่เป็นไรนะลูกแม่ แม่รักลูกนะหนุ่มน้อยของแม่ แม่รักลูกนะคนเก่ง แม่รักลูก รักลูกมากจริง ๆ”

20. ซินดี้เดินนำแบกโลงศพของลูกชาย มีพี่ ๆ ของเดเรกและเพื่อน ๆ มาช่วยแบกด้วย ร่างของเดเรกถูกฝัง ณ สุสาน Mount Vernon Memorial Park เมื่อวันที่ 19 พฤษภาคม 2006 และนี่คือข้อความท่อนหนึ่งที่ซินดี้อ่านในพิธีศพของเดเรก “ความทรงจำของลูกจะอยู่ในหัวใจแม่ตลอดไป และแม่จะคอยบอกผู้คนให้โปรดช่วยสละแรงกาย สละเวลา หรือด้านอื่น ๆ เพื่อช่วยเหลือครอบครัวที่ต้องเผชิญเรื่องราวเช่นที่เราเผชิญมา”

ที่มาและภาพ: Sacramento Bee